طبق تعریف قانون کار، هر فردی که در مقابل دریافت حق‌السعی اعم از مزد، حقوق، سهم سود و سایر مزایا به درخواست کارفرما کار می‌کند، کارگر نامیده می‌شود. کارگران نیز براساس قراردادی که با کارفرمای خود منعقد می‌کنند، ملزم به انجام کار معین در ساعت مشخصی هستند که در اصطلاح برخی را روزکار و گروه دیگر را شب‌کار می‌نامند.
✅ کلیه دریافت های قانونی که کارگر به اعتبار قرارداد کار اعم از مزد یا حقوق ، کمک عایله مندی ، هزینه های مسکن ، خواربار ، ایاب و ذهاب ، مزایای غیر نقدی ، پاداش افزایش تولید ، سود سالانه و نظایر آنها دریافت می نماید را "حق السعی" می نامند .
✅ "مزد" عبارت است از وجوه نقدی یا غیر نقدی و یا مجموع آنها که در مقابل کار به کارگر پرداخت می شود .
✔️ به استناد ماده ۵۵ قانون کار ، #کار_نوبتی کاری است که در طول ماه گردش دارد.بنا بر این کارگرانی که به صورت ۲۴ ساعت کار و ۲۴ یا ۴۸ ساعت استراحت می کنند و ساعت شروع به کار آنان در طول ماه گردش ندارد،نوبت کار محسوب نمی شوند و به استناد ماده ۵۳ آن قانون نوع کار آنان ، #کار_مختلط محسوب می شود و به موجب ماده ۵۸ قانون کار برای هر ساعت کار در شب به این قبیل کارگران ۳۵% اضافه بر مزد ساعت کار عادی تعلق می گیرد.
ترک کار هم مانند پدیده های دیگر دارای مراتب و شرایطی ست که باید تحقق آن توسط کارفرما در اداره کار به اثبات برسد.از همین رو توجه به موارد زیر برای کارفرمایان بسیار مهم و حیاتی است.
مطابق دستورالعمل شماره (17) روابط کار،ترک کار عبارت است از فسخ یکجانبه قرارداد کار از طرف کارگر بدون مجوز قانونی ، برای محقق شدن ترک کار کاگر می بایست قصد و نیت انجام چنین عمل حقوقی را داشته باشد. بنابر این در صورتیکه قصد و نیت فسخ قرارداد وجود نداشته باشد عمل انجام شده (عدم حضوردر کارگاه) ترک کار محسوب نمی شود.
هر قرارداد کاری دو ضلع اصلی و مشخص دارد، کارفرما و کارگر. کارفرما به عنوان صاحب کار تعهداتی دارد که قانون دقیقاً آنرا تعیین کرده است. در مقابل کارگر، نیز در قبال قرارداد کاری که امضا کرده، انجام کارهایی را متعهد می شود و وظایفی را بر عهده می گیرد. ضامن انجام درست مفاد قرارداد کار، رعایت دقیق مقررات و ایفای وظایف به نحو بهینه از جانب دو طرف می باشد. در اینجا به بررسی تکالیف قانونی کارفرما می پردازیم.
قانون کار بنفع کارگر است ...
شاید بارها این جمله را از زبان کارفرمایان شنیده ایم و برخی چنان این جمله را بر زبان می رانند که انگار کشف بزرگی کرده اند.درحالی که در مبانی حقوق کار این جمله بارها و بارها تکرار شده و در واقع قانونگذار ابایی از بیان این حقیقت نداشته که "هدف از تقنین قانون کار حمایت از کارگر بدون امکانات و سرمایه در برابر کارفرمای صاحب قدرت و امکانات است."
با نگاهی به مفاد قانون کار درمی یابیم هر جا قرار است مزایایی در حق کارگر منظور شود تعاریف آنقدر موسع است که تا آنجاییکه ممکن است حجم وسیعتری از کارگران را در بر گیرد اما در زمانی که درباره حقوق کارفرمایان صحبت می شود تعریف مضیق و با مقررات و شرایط دیگر محدود شده تا به زعم خود جلوی سوء استفاده او گرفته شود.
